Όλοι μας έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να σκέφτεται πώς θα ήταν ένας ιδανικός κόσμος, σύμφωνα με την δική μας οπτική. Κάθε άνθρωπος όμως είναι ξεχωριστός, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, το ίδιο ισχύει και για …
Όλοι μας έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να σκέφτεται πώς θα ήταν ένας ιδανικός κόσμος, σύμφωνα με την δική μας οπτική. Κάθε άνθρωπος όμως είναι ξεχωριστός, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, το ίδιο ισχύει και για τα ζώδια. Πώς θα ήταν λοιπόν ένας κόσμος φτιαγμένος από έναν Κριό και ποια στοιχεία του θα ήθελε να υπάρχουν στο δημιούργημά του;
Ο Κριός είναι φωνακλάς, περήφανος, δυναμικός, γενναίος και θέλει πάντα να είναι πρώτος σε όλα, άρα ξεκινάμε με μια κοινωνία, την οποία δεν τη λες και ιδιαίτερα ήσυχη, ήρεμη ή (σύμφωνα με τα δεδομένα του) μια κοινωνία βαρετή.
Ο καθένας θα έπρεπε να νιώθει ελεύθερος, μοναδικός και αυθεντικός, και αν κάποιος προσπαθήσει να τον περιορίσει ή να του πει το αντίθετο, θα έπρεπε να αντιδράσει και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Η ειλικρίνεια παίζει μεγάλο ρόλο για έναν Κριό. Αν δεν του λες την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, θεωρεί πως τον κοροϊδεύεις, τον υποτιμάς, άρα το να πεις ψέματα ίσως να γινόταν και ποινικό αδίκημα στον κόσμο του.
Είναι ανταγωνιστικός και πολλές φορές γίνεται και επιθετικός, οπότε παιχνίδια όπως η Μονόπολη ή το σκάκι θα έπρεπε να απαγορευτούν δια ροπάλου. Αντιθέτως, οτιδήποτε έχει δράση, νεύρο και σε κρατάει μόνιμα σε ένταση, θα έπρεπε να θεωρείται εθνικό σπορ.
Οι φιλίες είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για το ζώδιο αυτό. Θα πρέπει να ‘ναι πιστοί, γενναιόδωροι, περιπετειώδης και προπαντός να μην τον προδώσουν ποτέ, αλλιώς θα τους εξόριζε όσο πιο μακριά μπορούσε, αφού πρώτα τους έριχνε κάνα μπερντάκι.
Ένας Κριός προσπαθεί να είναι δίκαιος, αλλά δεν τα καταφέρνει πάντα, μιας και συνήθως ακολουθεί την καρδιά του και όχι το μυαλό του, άρα οι κανόνες που θα βάλει στο δικό του κόσμο γρήγορα μπορεί να καταπατηθούν για κάποια «όμορφα μάτια» ή για τον καλύτερό του φίλο/η.
Θέλει να ‘ναι αρχηγός, αλλά, αργά ή γρήγορα, καταλαβαίνει πώς δεν μπορεί να διοικήσει, να δίνει εντολές που ακολουθούνται τυφλά και να περιορίσει τους ανθρώπους γύρω του. Κι αν το έκανε, στο τέλος θα γινόταν αυτό που ο ίδιος απεχθανόταν.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, μπορεί να μην τον διοικούσε, αλλά σίγουρα θα παρέμενε για πάντα αντάρτης, ένα λυκειόπαιδο, που δρα και αντιδρά, που θέλει πάντα να είναι ο πρωταγωνιστής, που πολεμάει για το άδικο και το κακό και που θα έμπαινε μπροστά για κάθε δικό του άνθρωπο, ακόμα και ως απλός πολίτης.
Διάβασε επίσης: